کد مطلب:313852 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:177
عثمان بن سعید، رابطه ی امام زمان با شیعیان
عثمان بن سعید، از شخصیت های برجسته ی اسلامی است و سال ها از پیشگاه امام دهم و یازدهم، بهره های علمی و توحیدی، گرفته است. عثمان، كه شدیدا مورد وثوق و امین امام عصر علیه السلام بود به مقام نیابت خاص رسید و پل ارتباط، میان شیعیان و امام گردید.
محمد بن عثمان، پس از مرگ پدر و پسر از مرگ او نیز حسین بن روح نوبختی و بعدا علی بن محمد سمری از ناحیه ی مقدسه ی امام عصر علیه السلام به ترتیب، به نیابت، مفتخر شدند. در سال 329 هجری به علی بن محمد سمری از سوی امام عصر علیه السلام ابلاغ گردید كه تا شش روز دیگر بدرود حیات خواهد گفت و پایان نیابت خاصه و آغاز غیبت كبری خواهد بود. و تا روزی كه خداوند فرمان ظهور دهد، غیبت
[ صفحه 176]
دوام خواهد یافت. فراموش نكنید برای این توقیع و دستور، غیبت امام عصر علیه السلام به دو بخش تقسیم می گردد:
اول: غیبت صغری كه از سال 260 هجری آغاز در سال سیصد و بیست و نه، انجام می پذیرد و امتداد آن هفتاد سال است.
دوم: غیبت كبری كه از سال 329 آغاز و به گفته ی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم كه شیعه و سنی نقل كرده اند: اگر نمانده باشد از دنیا مگر یك روز خدا آن روز را دراز می كند، تا مهدی از فرزندان من ظهور نموده دنیا را پر از عدل و داد كند، چنان كه از ظلم و جور پر شده باشد.» [1] .
محمد بن عثمان، پس از مرگ پدر و پسر از مرگ او نیز حسین بن روح نوبختی و بعدا علی بن محمد سمری از ناحیه ی مقدسه ی امام عصر علیه السلام به ترتیب، به نیابت، مفتخر شدند. در سال 329 هجری به علی بن محمد سمری از سوی امام عصر علیه السلام ابلاغ گردید كه تا شش روز دیگر بدرود حیات خواهد گفت و پایان نیابت خاصه و آغاز غیبت كبری خواهد بود. و تا روزی كه خداوند فرمان ظهور دهد، غیبت
[ صفحه 176]
دوام خواهد یافت. فراموش نكنید برای این توقیع و دستور، غیبت امام عصر علیه السلام به دو بخش تقسیم می گردد:
اول: غیبت صغری كه از سال 260 هجری آغاز در سال سیصد و بیست و نه، انجام می پذیرد و امتداد آن هفتاد سال است.
دوم: غیبت كبری كه از سال 329 آغاز و به گفته ی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم كه شیعه و سنی نقل كرده اند: اگر نمانده باشد از دنیا مگر یك روز خدا آن روز را دراز می كند، تا مهدی از فرزندان من ظهور نموده دنیا را پر از عدل و داد كند، چنان كه از ظلم و جور پر شده باشد.» [1] .
[1] الغيبه: شيخ طوسي، ص 242.